terwijl
de zon
te
haastig verdwijnt
aan
de einder
naar
waar ik
in
gedachten reis
getuigt
de maan
van
mijn wilde
chaotische
overpeinzingen
die
kant noch wal
raken
waarom
kan ik
geen
orde scheppen
in
mijn verlangens
en
keuzes maken
tussen
de aangereikte
paden?
waarom
zijn mijn struikelblokken
steeds
zo intens
aanwezig
en
kan ik geen
hulp
aanvaarden
bij
het opruimen?
waarom
blijf ik koppig
volharden
en
ga ik verder
op
de gekozen weg
die
steeds
zinlozer
lijkt te worden?
zal
ik de oplossing
kunnen
ontwarren
midden
in mijn pentagram
of
op de omtrek
van
mijn oneindige cirkel?
welke
rituelen
blauw
wijnrood zwart of wit
zullen
het zoeken
naar
mijn utopia
mogelijk
maken
en
mij wijsheid verschaffen?
of
blijft ik achter
zonder
kracht
bij
het inglijden van de zon
in
de nacht
die
te plots eeuwig wordt?
met
moker en beitel
moet
ik
opnieuw
leren kappen
naar
schoonheid toe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten